Met veel stampij deed hij de aankondiging een blender te zullen kopen. Een dag later stond die er ook daadwerkelijk. Weer een dag later was hij druk bezig met een van zijn eerste shakes. De nieuwe manie van de oudste zoon hield het huishouden van de familie Guijt in de greep. Meerdere malen per dag overtrof het aantal decibellen van de blender de geluidsproductie van menig drilboor.
De bananenschillen vlogen ons om de oren, de potten pindakaas waren binnen no-time tot op de laatste millimeter uitgelikt en het boodschappenlijstje verdriedubbelde in lengte. Moederlief stond te shaken als de blender weer van zich liet horen. Het betekende voor haar een hoop rotzooi.
Alles wat nieuw is, is interessant. Om deze reden betrad de jongste zoon op dag 1 het werkterrein van zijn broeder, keuken genaamd, en vroeg hij een slokje te mogen proeven. Helaas werd dit verzoek niet ingewilligd. Hij had niet genoeg voor hem. Dan niet.
Echter, een paar minuten later kwam hij op zijn antwoord terug: ‘Ger, ook een glaasje proeven?’ Hoewel ik hem natuurlijk verdacht van oplichterij, won de nieuwsgierigheid en besloot ik toch een klein slokje te proeven. Ik begreep zijn vriendelijke aanbod meteen. Niet te zuipen.
Enkele weken na de intocht van de blender vertrouwde ik erop dat Tom het shaken inmiddels wel onder de knie had, dus beantwoordde ik zijn vraag: ‘Shake?’ met ‘Ja.’ Dat had ik niet moeten doen. Tijdens de eerste slok wist ik niet of ik het nu wel of niet lekker vond. Na de tweede slok wist ik dat wel. Zodoende mieterde ik het hele brouwsel na de derde slok (die ik overigens uit beleefdheid tot mij had genomen) in zijn eigen shakebeker, die hij vervolgens weer overgoot in de gootsteen. Die lust immers alles.
Gek genoeg moest ik denken aan de kerk, die zo nu en dan ook zin heeft in een shake. De ene dominee gelooft niet meer in de letterlijke uitleg van de wonderen van Jezus en mixt zo de Bijbelse opvattingen met de wereldse. Een tweede organiseert jaarlijks een Top-2000 dienst en verwisselt daarmee de Psalmen en gezangen voor een zwik popliedjes. Een derde voorbeeld is die vooraanstaande man binnen de PKN die de traditionele diensten eens grondig wil hervormen. En dat alles met één doel: om een mix over te houden van oud en nieuw, van Bijbels en werelds, sterker nog: van wijsheid en dwaasheid.
Om even terug te komen op het begin: de shake van Tom bestond grotendeels uit ingrediënten die ik afzonderlijk echt wel lustte. Er was eigenlijk maar één ingrediënt wat ik niet echt lustte. Zodra het hele zooitje bij elkaar kwam, was het helemaal niet meer te drinken. Precies hetzelfde lijkt te gebeuren als we het wereldse met het Bijbelse gaan vermengen. Al zitten er nog zoveel gezonde en lekkere elementen in de shake, één ingrediënt is voldoende om het tot een waardeloos brouwsel te maken.
Nee, niet iedere verandering is verkeerd. Maar dat gemix is maar niks.
Dus: beste dominees, één tip wil ik jullie geven: niet shaken, maar preken!
