‘Ger! Ger!’ Ik hoorde mijn naam roepen. ‘Ja?’ brulde ik terug. ‘Ik zit opgesloten!’ schreeuwde mijn zusje terug. Waar een ander misschien zijn oren niet had kunnen geloven, stond ik op en liep ik naar de badkamer. Ik wist onmiddellijk wat ze bedoelde.
De nalatigheid van mijn vader maakt dat het zo maar kan gebeuren dat je van de een op de andere minuut opgesloten zit in de badkamer van huize Guijt. Wellicht wil hij bezoekers afschrikken om bij ons het toilet te gebruiken. In ieder geval, de klink aan de buitenkant zit niet goed vast en als deze een beetje uit het slot getrokken is, heb je er van binnenuit geen grip meer op.
Het was al een keer eerder gebeurd. Moeders had het eten gaar. Traditiegetrouw blèrt ze dan net zo lang alles bij elkaar, totdat al haar kroost keurig netjes met hun armen over elkaar aan tafel zit. Als gehoorzame mannen, hadden mijn broer en ik deze keer al aan haar oproep gehoor gegeven. Alleen Ilona was er nog niet. ‘Eteeeeeeeeen! Eeeeeeeeeeten!’ was het onophoudelijke refrein van de vrouw des huizes, terwijl ze de aardappelen afgoot. Plotseling hoorde ik een schel stemmetje van boven schreeuwen. ‘Ja, maar ik zit ópgesloten!’ De gevreesde badkamerdeur.
Afgelopen week begaf ook de voordeur het. Ik stak nietsvermoedend mijn sleutel in het slot, maar kreeg de deur met geen mogelijkheid open en ramde daarom ongeduldig een aantal keer op de bel. Echter, wat mijn moeder aan de binnenkant ook probeerde, niets hielp. Na minutenlang poerelen aan dat slot, zij van de binnenkant en ik van de buitenkant, begreep ik uiteindelijk dat er voor mij niets anders op zat. Ik moest achterom komen lopen.
Tot overmaat van ramp blijft ook een derde deur zo nu en dan wel eens steken: de deur van mijn hart. Je weet wel, als die voortdurende klop klinkt, samen met die overbekende woorden: ‘Mijn zoon, mijn dochter, geef Mij je hart.’
Onze voordeur werkt weer naar behoren. De badkamerdeur echter nog niet. En ook die laatste deur werkt nog niet altijd optimaal. Ongemerkt laten we misschien een hele hoop dingen de achterdeur in komen. En daardoor blijft de ‘voordeur’ potdicht. ‘Sorry. We zitten vol.’
Misschien ben je wel zo druk met de dingen bezig die (ongemerkt) je huis zijn binnengedrongen, dat je de roep van Diegene aan je deur niet eens meer hoort. Je bent misschien wel zo gewend aan dat onophoudelijke kloppen, dat het je niet eens meer opvalt.
Echter, nu je deze column hebt gelezen, kun je je achter die smoes niet meer verschuilen. Plotseling hoor je Hem weer. Meteen merk je het kloppen op de deur van je hart weer op. Luister eens goed. Hij zegt: ‘Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Als iemand Mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik bij hem binnenkomen en de maaltijd met hem gebruiken, en hij met Mij…’
Ineens zie ik mezelf weer zitten. Op mijn stoeltje in groep 2. De klas zingt met de juf mee. Ook ik.
‘Zit je deur nog op slot?
Zit je deur nog op slot?
Doe Hem open voor God!’
Dat vind ik nou een uitermate goed advies voor vandaag!
