Grote ontsteltenis en schrik was er de afgelopen week toen de Notre Dame ineens in lichterlaaie stond. Vuur sloeg agressief om zich heen en deed één van de trotse torens in puin vergaan. Verdrietige mensen konden met hun vele tranen de hitte van het vuur niet blussen. Verslagen stond men daar te bidden voor een gebouw dat vervormd werd tot as, alsof het was dat smelt voor gloeiende kolen was (Ps. 68:1 ber.).
Kwijtgeraakt
Hoe zegenrijk, zo dacht ik bij mezelf, zou het geweest zijn als al die huilende mensen tot hun verdriet hadden beseft dat ze niet alleen de Notre Dame, maar ook Notre Père waren kwijtgeraakt in de loop der tijd. Hier vloeiden tranen om een iconisch bouwwerk. Maar wie bekommerde zich om het feit dat de grote Bouwheer (Gen. 1:1, Ps. 127:1, Hebr. 11:10) al jaren geleden in het vergetelboek was geraakt? Wie bekommerde zich om het feit dat de Steen die de bouwers verworpen hadden (Ps. 118:22) opnieuw verworpen was door de grote massa in de achterliggende tijd? Tekenend genoeg vond de brand precies plaats in de goede week voor Pasen, de week waarin we gedenken dat Gods Zoon verbrijzeld werd (Jes. 53:5). Maar wie maakte zich nog druk om dat laatste, dan alleen een stel mallotige christengekkies?
In brand gestoken
Figuurlijk gezien hebben we Gods huis zèlf in brand gestoken. Het rijke westen heeft geprobeerd om God weg te jagen. Een ongekende stroom mensen is verhuisd van Gods woning (Ps. 91:9) naar eigengemaakte optrekjes. Leegstaande kerkgebouwen getuigen hier en daar nog van een christelijk verleden, maar tegelijkertijd van een atheïstisch heden, waarin er geen ruimte meer is voor Goddelijke bemoeienis.
Tevergeefs hebben de bouwers eraan gewerkt
En God stond erbij en keek ernaar. Hij zag hoe mensen Hem de rug toekeerden, Hem vaarwel zeiden. Hij zag hoe ze hun schepen achter zich verbrandden en hun eigen weg kozen. Maar Hij zag tegelijkertijd hoe die weg een doodlopende weg was. Hij wist hoe fragiel en kwetsbaar onze trotse, Babylonische torens waren. Hier en daar zag Hij onze verwoede pogingen om onszelf te handhaven, om ons groot te houden, om onafhankelijk te zijn. Maar alles, waaraan Zijn wijsheid niet ten grondslag lag, stortte in of zal instorten. Tevergeefs hebben de bouwers eraan gewerkt (Ps. 127:1). En met dat God dit alles zag, werd Hij kwaad. Zijn toorn kwam over de hele zondige schepping te liggen. Zijn oordeel rustte als een onuitblusbaar vuur op ons allen, niet één uitgezonderd.
Het is ontzettend jammer dat zo’n schitterend en iconisch gebouw als de Notre Dame afgelopen week in vlammen opging. Maar het is een doodzonde dat we (al veel eerder) God buiten de deur hebben gezet.
Echter, we hoeven daarover niet in tranen te blijven hangen. Er is immers gedoneerd. Véél, véél meer dan die honderden miljoenen aan geld voor de Notre Dame. Er is bloed gedoneerd! En de donateur heet Jezus Christus. Hij stelde zich beschikbaar om het vuur van Gods woede te gaan blussen (Ps. 85:1). Hij kwam, Hij leed, Hij overwon. Ondanks dat wij alle schepen achter onze rug hadden verbrand, maakte Hij de weg weer vrij; de weg tot Notre Père, onze Vader.
Brandblusser
Ineens zie ik in die stervende Godszoon geen zielig hoopje mens meer. Ik zie daar een Plaatsvervanger, een Brandblusser, een Koningszoon. Terwijl wij Gods huis in de fik zetten, hoor ik Hem bidden: ‘Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen!’ (Lukas 23:34) En in het vuur van Zijn lijden zie ik tegelijkertijd een schittering van hoop: Het is volbracht!
Laten we niet meer proberen onze eigen bouwsels hoog te houden. Maar laten we maar erkennen dat al ons werk is ingestort. Afgebrand tot op de bodem. Want juist daar waar niets is overgebleven, verschijnt Jezus. En in genade en ontferming wijst Hij ons op Zijn bouwwerk, een huis niet met aardse handen gemaakt maar eeuwig in de hemelen (2 Kor. 5:1, Joh. 14:2), compleet gesubsidieerd door Zijn eigen bloed. En Hij nodigt ons uit om binnen te komen:
‘Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven!’ (Matth. 11:28)
