Toen ik jong was vertelde mijn moeder me iets wat mijn leven voor altijd veranderd heeft. 37 jaar lang was ze pianist in onze kleine kerk aan de Third and Pine Street. Ze probeerde mij ook piano te leren spelen, maar ik was er niet zo goed in. Ze leerde me de namen van de noten. Wat mineur en majeur betekent. Ze probeerde me muziektheorie bij te brengen, maar ik vond het gewoon saai.
Acht noten vormen het beste nieuws
En toen vertelde ze me op een dag dat het beste nieuws van de wereld te vinden is in een simpele toonladder op de piano. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelde. Ze vroeg me toen om een toonladder van acht noten te spelen en dat deed ik. Ik vroeg: ‘Wat is daar voor goed nieuws aan?’ Toen zei ze dat ik het verkeerd had gespeeld, en dat ik het andersom moest spelen. Dus dat deed ik toen. En weer vroeg ik: ‘Wat is daar voor goed nieuws aan?’ Toen zei ze dat ik het goed gedaan had, maar dat ik nog wel om de fermata moest denken. ‘Houdt de eerste, de tweede, de vierde, de zesde, de zevende en de laatste noot even wat langer aan.’ Maar ik was het zat en zei: ‘Hoe kan het beste nieuws van de wereld te vinden zijn in acht noten waarvan je er een paar wat langer aanhoudt?’ Vervolgens stond ik op; ik liep weg en ging naar buiten.
Het kon me eerlijk gezegd niet schelen waar ze het over had en ik vond piano spelen sowieso niks aan. Maar goed, jaren later werd mijn moeder ziek en overleed ze. En toen ik over haar leven nadacht, herinnerde ik me weer wat ze me over de piano had verteld. En dat niet alleen, ik herinnerde me ook de noten die ik wat langer moest aanhouden: de eerste, de tweede, de vierde, de zesde, de zevende en de laatste. Dus ik ging achter haar piano zitten en speelde de toonladder, inclusief de fermata. Op dat moment begreep ik pas over welk goed nieuws ze het had gehad.
