Waarom zou God een baby scheppen om slechts twee minuten te leven? Het overkwam Marshall Shelly en zijn vrouw Suzan. Binnen drie maanden verloren ze twee kinderen. Eerst hun dochter voor haar tweede levensjaar en enkel maanden later hun zoon. Hij werd geboren met een zeldzame genetische afwijking waarvan de verwachting was dat hij binnen enkele seconden na de bevalling zou sterven.
‘De dokter knipte de navelstreng door en legde hem voorzichtig op Susans borst’, vertelt Marshall. ‘Hij was gezond roze en we zagen zijn borstkas op en neer gaan, de adem van het leven. Dank u wel, Heere God. Maar vrijwel direct daarna werd hij blauw. We streelden zijn gezicht en fluisterden lieve woorden, dat hij zo welkom was en namen afscheid. Veel te snel vertelde de dokter ons dat hij niet meer leefde.’ Later reflecteerde Marshall op deze ervaring en schreef dit:
‘Ik was zijn hele leven bij mijn zoon, dat maar twee minuten duurde. Het was een zeer korte tijd. Te kort. Mijn vrouw en ik hebben hem nooit zijn eerste stapjes zien zetten. We hebben hem amper adem zien halen. Ik weet niet of hij softbal of software, dinosaurussen of dolfijnen leuk zou hebben gevonden. We hebben nooit gestoeid, geracet of gelezen. Zou hij van die dingen hebben genoten zoals zijn oudere zussen dat doen? Wat zou hem aan het lachen hebben gemaakt? Wat zou hem bang of boos hebben gemaakt? Deze vragen vlogen door mijn hoofd in de dagen na de geboorte en het snelle overlijden van mijn zoon. Zoveel dingen die ik me afvroeg. Maar één vraag doemde groter op dan alle andere en achtervolgde me maandenlang: Waarom schept God een baby die maar twee minuten leeft?’
De vraag is scherp. Waarom zou God een baby scheppen om die vervolgens maar twee minuten te laten leven? Marshall vertelde later zijn verhaal op een reünie van zijn hogere school. Het verhaal van Marshall kwam onder ogen van John Piper die er tijdens een lezing over Gods voorzienigheid aan refereerde (en in de podcast Ask Pastor John).
Twee minuten tot de eeuwigheid
Marshall Shelley is nu een van de vicepresidenten van Christianity Today en houdt toezicht op Leadership Magazine, Partnership Magazine en Christianity Today en het nieuwe blad dat ze hebben uitgeven, Books and Culture. Hij is belangrijke man daar.
Marshall heeft veel geleden. Zijn eerste dochter was zwaar gehandicapt en stierf na twee jaar. Daarna kreeg hij een zoon die twee minuten leefde en stierf, iets wat sommige mensen in onze gemeente ook hebben meegemaakt. Op de reünie van school vroegen oud-klasgenoten aan hem: ‘Vertel eens hoe het jou vergaan is, Marshall.’ Ze wisten niet wat ze zouden horen. Iemand zei dat het het meest diepgaande moment ooit was op een reünie.
Twee minuten verschilt niet veel van zeventig jaar.
Het is grappig om elkaar na lange tijd op een reünie te ontmoeten. Wat kunnen mensen in twintig, vijfentwintig of dertig jaar veranderen. Daarom wordt gevraagd om iets over je leven te vertellen. Het is tenslotte heel anders dan toen je op school bij elkaar in de klas zat.
Wat Marshall zei was: ‘Het leven is moeilijk, maar God is goed.’ Toen vertelde hij het verhaal van die kleine baby die slechts twee minuten leefde. Ik las het artikel ongeveer drie jaar geleden en het kwam recent opnieuw in m’n gedachten op. ‘Ik moet dit artikel aan enkele gezinnen in onze gemeente doorgeven,’ bedacht ik me. Juist vanwege die vraag van Marshall: waarom schept God een baby om twee minuten te leven?
Deze zeven decennia durende damp
Marshall Shelley stelde niet eens de vraag of God het gedaan had. Marshall is zo overtuigd van de soevereiniteit van God dat hij een andere vraag stelde: waarom zou God een baby scheppen om twee minuten te leven? Het antwoord dat hij gaf was: ‘Dat heeft Hij niet gedaan. Hij ontwierp hem om eeuwig te leven.’ En twee minuten verschilt niet veel van zeventig jaar als je het beziet in het licht van de eeuwigheid.
Denk daar eens over na. We geloven meestal niet in de eeuwigheid als we ons frustreren waarom we dit of dat verliezen in het leven. Twee seconden maakt niet zoveel verschil. Stel je de breedte van het gebouw waar we zijn voor als de eeuwigheid. Kun je je dan voorstellen hoe minuscuul zowel zeventig jaar als enkele minuten is? Denk daar eens over na. God heeft die baby niet geschapen om slecht twee minuten te leven. Dit is één antwoord en er zijn er meerdere te geven.
Dit leven is namelijk niet het belangrijkste dat er is. Dit is niet het belangrijkste! Dit is de voorbereiding, een beproeving, het verzamelen van schatten in de hemel (Mattheüs 6:20). Jezus zei ons dat we een paar jaar krijgen om te investeren. Investeer ze goed, om het daarna uit te geven. In onze samenleving heerst een totaal andere mentaliteit: we hebben zeventig jaar om uit te geven, en dan is het voorbij. We moeten echt naar Marshall luisteren. We moeten naar dat soort mensen luisteren.
Dit leven is niet het belangrijkste. Dit is de voorbereiding.
Gebed voor mensen die lijden
Laat we bidden voor mensen in lijden.
O Vader in de hemel, ik besef me dat als ik dit bid het voor sommigen zo rauw is en zo ongelofelijk pijn doet. Maar Heere, ik bid dat wij in alle tederheid, in alle zachtmoedigheid, met alle bewogenheid en alle zorg, het Bijbelse zicht op het leven mogen geloven. Ik bid dat degenen die het meest lijden onder ons, onze beste leraren zouden zijn. Velen van hen zijn dat inmiddels ook.
Ik bid dat U onze diepste nood zou heiligen en ons Marshall’s vraag doet stellen, ook als we die niet kunnen beantwoorden. Laat ons deze vraag niet als een atheïst stellen. Maar help ons wel om deze vraag te stellen: waarom schept God mijn baby om maar twee minuten te leven? Laat zoeken naar Bijbelse antwoorden en daarin vrede vinden.
O Heere God, wij willen Bijbelse, liefdevolle en sterke mensen zijn. We willen de verhevenheid van God in alle dingen verkondigen tot vreugde van iedereen die we ontmoeten. Ik bid U, help ons. In Jezus’ naam. Amen.
