Er is een bekend gezegde wat vaak aangehaald wordt door christenen. En het heeft inmiddels ook nieuw leven gevonden op Facebook en Twitter. Misschien heb je deze woorden zelf ook al eens gebruikt, veelal toegeschreven aan Franciscus van Assisi: “Predik het Evangelie, zo nodig met woorden”. Ik denk dat we wel kunnen waarderen wat mensen bedoelen te zeggen als ze deze woorden aanhalen. Als christenen behoren we te leven op zo een manier dat ons leven heen wijst naar de persoon en het werk van de Heere Jezus. Echter, goede intenties kunnen twee basis problemen van deze quote en haar vermeende oorsprong niet wegnemen. Ten eerste, Franciscus heeft dit nooit gezegd. En ten tweede, de quote is niet Bijbels.
Mark Galli heeft aangetoond dat er nergens data beschikbaar is van Franciscus, een lid van een kloosterorde, dat ook maar in de buurt komt van deze uitspraak. In feite is het zo dat alles wat we van deze man weten er op duidt dat hij deze vermeende quote van hem nooit zou hebben onderschreven. Hij stond bekend vanwege zijn prediking en dat meestal vijf keer op een dag.
Alhoewel dit idee bij Franciscus dan wel geen weerklank kon vinden, voor velen vandaag is een bediening zonder woorden een aantrekkelijk aanpak. “Woorden zijn goedkoop” zeggen we vaak en “daden spreken luider dan woorden”. Galli legt uit dat deze indruk onze cultuur aardig vervult: Predik het Evangelie, zo nodig met woorden gaat hand in hand met de postmoderne gedachte dat woorden ten diepste zonder betekenis zijn. En het verlaagt subtiel de hoge waarde die profeten, Jezus en Paulus gaven aan prediking. Natuurlijk willen we dat onze daden zoveel mogelijk overeenkomen met onze woorden. Maar het Evangelie is een boodschap, nieuws over een gebeurtenis en gaat over een persoon om wie de geschiedenis van de aarde draait.
En dit is het echte probleem – niet van wie de quote oorspronkelijk kwam, maar hoe het ons een incompleet begrip geeft van het Evangelie en hoe God zondaren redt. Christenen zijn er snel mee om elkaar aan te sporen ‘de goede boodschap uit te leven’, om ‘het Evangelie te zijn’ ten opzichte van onze buren en om te evangeliseren. De missionaire impuls is erg waardevol, maar het Evangelie is niet iets wat een christen kan uitleven, praktiseren of worden.
De apostel Paulus vatte het Evangelie samen als het leven, dood en opstanding van Jezus Christus, waardoor er voor de zonde betaald is en zondaren verzoend zijn met God en de hoop van de opstanding allen die geloven nog wacht. Het Evangelie is niet een bepaald gedrag, maar geschiedenis. Het Evangelie is de aankondiging van iets dat daadwerkelijk gebeurd is. En aangezien het Evangelie het reddende werk van Jezus is; betekent dit dat het niet iets is wat wij doen, maar iets wat we moeten verkondigen. We leven uit waar het toe oproept, maar als we het Evangelie bekend maken dan doen we dat door middel van woorden.
Het lijkt erop dat de nadruk op verkondiging langzaam verdwijnt in veel kerken die zichzelf als evangelicaal typeren. Terwijl verkondiging toch de centrale taak is van de kerk. Nee, het is niet de enige taak die God ons heeft gegeven, maar ze staat wel centraal. Alhoewel het proces van discipelen maken meer inhoudt dan enkel verbale communicatie – en het overduidelijk is dat het leven van een discipel namaak is als zij enkel woorden behelst – het meest cruciale werk dat God aan de kerk gegeven heeft is “verkonding van de voortreffelijkheden” van onze Zaligmaker.
Een godvrezend leven moet als getuigenis dienen voor de boodschap die we verkondigen. Maar waar kunnen onze daden zonder woorden anders naar verwijzen dan naar onszelf? Een godvrezend leven kan de menswording van Jezus niet doorgeven, Zijn plaatsvervanging voor zondaren of de hoop van verlossing vanwege genade door het geloof alleen. Wij kunnen het goede nieuws niet zijn, maar we kunnen het wel aankondigen, zingen, spreken en preken tot een ieder die het horen wil. In feite is verbale communicatie van het Evangelie het enige middel waardoor mensen in een rechte verhouding met God komen. De apostel Paulus maakte dit punt duidelijk aan de gemeente in Rome toen hij zei: ‘Want ieder die de Naam van de Heere zal aanroepen, zal zalig worden. Hoe zullen zij dan Hem aanroepen in Wie zij niet geloven? En hoe zullen zij in Hem geloven van Wie zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen zonder iemand die predikt?’ (Romeinen 10:13-14)
Als we discipelen moeten maken vanuit alle naties dan moeten we woorden gebruiken. Prediking maakt het gebruik van taal noodzakelijk. Laat me ons daarom aanmoedigen om het Evangelie te prediken en om woorden te gebruiken aangezien dat nodig is. Maar laat me ook benoemen dat een overeenstemming over de centrale plaats van de verkondiging niet genoeg is. We moeten van de overeenstemming hierover door naar de daadwerkelijke uitvoering ervan. Laat me ons aanmoedigen om mensen te zijn die niet alleen Evangelie woorden spreken, maar ze op vier manieren gebruiken.
1. Wees begrijpelijk
In onze poging om recht te doen aan theologische kwesties moeten we er ook voor zorgen dat we begrijpelijk zijn. We willen het Bijbelse Evangelie verkondigen in een cultureel toegankelijke manier. Dit vraagt ons om theologische woorden te definiëren en om de taal van de mensen tot wie we spreken te omarmen waar dat maar nodig is. Ik vind het ironisch dat sommigen, die erg gesteld zijn op de puriteinen, soms verraad plegen aan de puriteinse praktijk om “duidelijk” te spreken. Ons Evangelie moet zoveel mogelijk worden doorgegeven in de gemeenschappelijke taal van de luisteraars. Hoe zullen zij horen als we in een andere taal spreken?
2. Laat uw boodschap oprecht zijn
Wij geven door dat het Evangelie een serieuze zaak is omdat het een serieuze zaak is. Ik zeg niet dat iedereen hetzelfde temperament moet hebben, maar ik zeg wel dat het levenssparende “goede nieuws” met soberheid, oprechtheid, en ijver verkondigd moet worden. Niemand luistert naar verkondiging over ernstige problemen als dat op een frivole manier wordt gedaan. Wanneer wij Christus prediken is duidelijkheid en eerlijkheid noodzakelijk.
3. Verkondig het Evangelie buiten uw plaatselijke kerk
Het maken van discipelen betekent het Evangelie doorgeven aan mensen buiten de kerk. Aangezien we geloven dat prediking het door God aangewezen middel is om mensen uit het rijk der duisternis over te zetten in het Koninkrijk van het Licht, moeten we toegewijd zijn om het Evangelie te verkondigen met iedereen die het maar horen wil. Als degenen die door God gezonden zijn (dat zijn wij), moeten we bereid zijn om “het verhaal” te vertellen aan onbekeerde mensen in onze omgeving, in scholen en op onze werkplekken.
4. Verkondig het Evangelie in de plaatselijke kerk
Het Evangelie moet ook worden verkondigd in de kerk, omdat zelfs verloste zondaren kunnen afdwalen naar tegengestelde verleidingen van wetticisme en wetteloosheid. Een van de belangrijkste dingen die een christen doet is andere christenen weer terug brengen naar Jezus door het goede nieuws van het Evangelie. En het is belangrijk dat we in de kerk de goede boodschap verkondigen, zodat de ongelovigen die een bezoek brengen kunnen horen hoe kostbaar het voor ons leven is. Dat het niet slechts een tussenstation is op onze spirituele reis. Het Evangelie wordt verkondigd en vergezeld door het geloof; voor zowel onze heiliging als onze aanbidding.
Het Evangelie vraagt, eist zelfs woorden. Laten we daarom het Evangelie prediken en woorden gebruiken, omdat ze nodig zijn. Moge het duidelijke en dappere woorden zijn die zowel degenen die binnen als die buiten de kerk zijn oproepen om Jezus te volgen.
