“Ons plan was altijd om binnen vijf jaar huwelijk zwanger te raken. Dat is wat we zeiden toen we net getrouwd waren, net klaar met onze studies. Begin 2015, in april, begonnen we om zwanger proberen te raken en binnen een maand was mijn vrouw zwanger. Na ongeveer elf weken vertelde mijn dokter: ‘Er is een bepaalde bloedtest is die je kan laten uitvoeren. Omdat je nog maar achtentwintig jaar oud bent is het niet echt nodig, maar ik bied het je wel aan zodat je kan checken of er iets abnormaals is. Je weet dan meteen ook het geslacht’. Ik vond dat wel een goed idee, om zekerheid hebben en te weten dat er niets mis is. De dokter belde op een zondagavond, we zaten in de woonkamer. Omdat hij op zondagavond belde, wist ik meteen dat er iets mis was zodra hij vroeg: ‘Hey Ashley, hoe gaat het met je?’”
De dokters gaven Thomas de diagnose ‘trisomie 18’, een aandoening waarbij cellen een derde kopie maken van het achttiende chromosoom, wat afwijkingen veroorzaakt in het lichaam. 90% van alle baby’s die geboren worden met trisomie 18 halen hun eerste verjaardag niet.
“Ik weet nog dat we allebei aan het huilen waren, maar toch vertelden we elkaar het evangelie. We hebben zo vaak gehoord dat je waarheden moet verzamelen in je hart, omdat je ze op een bepaald moment nodig zult hebben. Wij verwachtten dan iets als ‘oké, we zullen het wel nodig hebben in een bepaalde moeilijke periode op ons werk, of bij iets anders moeilijks…’ Echter op het moment dat je er achter komt dat je baby ernstig ziek is, en je er helemaal niets aan kan doen om hem beter te maken, dan is de waarheid van het Evangelie het enige waar je jezelf aan vast kunt houden. Er is niets anders wat het gewicht van dit verdriet kan dragen.
Rond de 33 weken hadden we ’s morgens de hartslag van Thomas nog gezien in het ziekenhuis. Om 1 uur waren we met vrienden aan het bidden in het ziekenhuis. Ik voelde dat Thomas schopte, ik pakte Bens hand en Ben voelde Thomas ook schoppen. Daarna heb ik hem niet meer gevoeld. Het is heel raar om hier aan terug te denken, want als ik er nu aan terug denk zou ik op dat moment heel erg in paniek raken en willen voelen of hij nog beweegt. God gaf me op dat moment vrede dat Thomas gestorven was, zodat ik niet bang was. De hele nacht door, toen de weeën erger werden gaf God me vrede. Terwijl de hele wereld zegt dat ik bang zou moeten zijn was ik helemaal niet bang! We hebben een herdenkingsdienst gehouden op zaterdag, hij was dinsdag geboren. We wilden God eren, we zongen liederen over over Jezus, we eerden Hem. Dat is hoe wij het wilden. Het geeft mij hoop dat God van mij houdt, zoveel, dat Hij zijn Zoon heeft gezonden om te sterven. Dat maakt het voor mij mogelijk om mezelf ‘goed’ te voelen. Hij heeft me dat zo krachtig laten zien, dat God van mij houdt maar dat ik niet de baas ben. En dat is goed.
‘De HEERE is nabij de gebrokenen van hart, Hij verlost de verbrijzelden van geest.’ (Psalm 34:18)
