In de afgelopen dagen zijn de gebeurtenissen uit het boek Esther werkelijkheid geworden voor ons in Oekraïne. Het is alsof het decreet is getekend, en Haman de vergunning heeft om een hele natie te vernietigen. De galgen staan klaar. Oekraïne wacht af.
Kun je de stemming in een samenleving voorstellen wanneer de media in de wereld al maanden lang, dag aan dag, zeggen dat oorlog onvermijdelijk is? Dat er veel bloed zal worden vergoten?
In de afgelopen weken hebben bijna alle zendelingen te horen gekregen dat ze Oekraïne moesten verlaten. Westerse landen hebben hun ambassades en burgers geëvacueerd. Het verkeer in de hoofdstad Kiev is aan het verdwijnen. Waar zijn de mensen naartoe? Oligarchen, zakenlieden en zij die het zich kunnen veroorloven, vertrekken om hun families te redden van een mogelijke oorlog. Moeten wij hetzelfde doen?
Vragen voor gezinnen
Mijn vrouw en ik hebben besloten om in onze stad bij Kiev te blijven. We willen de mensen hier dienen, samen met de Irpin Bible Church waar ik in 2016 het pastorale team kwam versterken. In afwachting van de komende ramp hebben we een voorraad voedsel, medicijnen en brandstof gekocht, zodat we, indien nodig, de mensen in nood kunnen helpen in plaats van hen te belasten.
Wij zijn een gezin met zes kinderen. We voeden vier dochters op. Waar ik me de meeste zorgen over maak, is mijn 16-jarige die elke dag anderhalf uur, enkele reis, met het openbaar vervoer naar school reist. De media waarschuwen dat als Rusland binnenvalt, de mobiele communicatie zal wegvallen en het openbaar vervoer waarschijnlijk zal instorten. Gelukkig zijn haar lessen nu online.
Aangezien de grens met Wit-Rusland slechts 150 kilometer van Kiev ligt, is een van de mogelijke opties voor een vijandelijke aanval via Wit-Rusland. De lokale media raden aan dat we een noodkoffer inpakken. Ik zei tegen mijn kinderen: ‘Pak jullie rugzakken in. Pak genoeg spullen in voor drie dagen.’
Ik ben ervan overtuigd dat als de kerk niet relevant is in een tijd van crisis, zij dat ook niet is in een tijd van vrede.
In het verleden betekende dat dat we op vakantie gingen of een leuke reis maakten. Dus onze jongere kinderen, 6 en 8 jaar oud, vroegen: ‘Pap, waar gaan we heen?’ In het begin wist ik niet wat ik moest antwoorden. Ik zei dat we nergens heen gingen.
De reactie van de kerk
Hoe moet de kerk reageren als er een groeiende oorlogsdreiging is? Wanneer er een voortdurende angst is in de samenleving? Ik ben ervan overtuigd dat als de kerk niet relevant is in een tijd van crisis, zij dat ook niet is in een tijd van vrede.
Als land hebben we dit in 2014 al meegemaakt. Toen steunden veel kerken actief degenen die in opstand kwamen tegen het corrupte en autoritaire regime van Viktor Janoekovitsj. Er stond een gebedstent op het Onafhankelijkheidsplein. Christenen deelden warme maaltijden en hete thee uit. Kerken openden hun deuren als schuilplaats voor demonstranten die door veiligheidstroepen werden vervolgd.
Ondertussen waren er kerken die openlijk het regime van de dictator steunden en kritiek hadden op de demonstranten. Andere kerken probeerden het probleem te negeren. Zij zwegen over het probleem en leefden alsof er niets aan de hand was.
Uiteindelijk hebben kerken die zich distantieerden van sociale kwesties en kerken die de corrupte machthebbers steunden, reputatieschade opgelopen onder de bevolking van Oekraïne. Omgekeerd hebben kerken die de mensen bijstonden in moeilijke tijden het grootste vertrouwen van de samenleving gekregen.
Onze strijd voor de natie
Wij geloven dat de kerk een plaats is van geestelijke strijd. Omdat de spanningen zijn opgelopen, heeft onze kerk een week van vasten en gebed afgekondigd, waarin we elke avond samenkwamen om onze verzoeken aan God voor te leggen. Drie dagen achter elkaar werden de lichten in de stad uitgedaan. We waren gedwongen om in het donker samen te komen, wat een plechtige atmosfeer toevoegde aan onze gebeden voor vrede.
Aan het eind van de week hebben die momenten in ons een innerlijke kracht opgewekt om vol te houden. Door de gezamenlijke gebeden hebben wij vertrouwen en vrede gekregen. Wij geloven dat God met ons is, en dat is het belangrijkste.
Op dit kritieke moment is ons kerkgebouw, die op een doorsnee zondag ongeveer 1.000 bezoekers telt, ook een plaats van dienstverlening. We hebben onlangs verschillende trainingen gegeven over het verlenen van eerste hulp. Mensen leren een knelverband aan te leggen, bloedingen te stoppen, verband aan te brengen en luchtwegen te verzorgen. Deze leken zullen geen dokters worden, maar dit heeft hun het vertrouwen gegeven om voor hun buren te zorgen indien nodig.
Toen ik voor het eerst de EHBO-training aankondigde, zei een broeder tegen me: ‘Nu weet ik waarom ik in Oekraïne moet blijven.’ Hij was van plan weg te gaan. Hij wist dat hij geen soldaat was. Hij was niet in staat om de wapens op te nemen en te vechten. Maar nu wil hij blijven, om de gewonden te helpen, en om levens te redden.
Indien nodig, kan het kerkgebouw een schuilplaats worden. We hebben een goede kelder. We zijn klaar om een verwarmingsinstallatie in te zetten, en een plaats te bieden aan een militair hospitaal. Om dit te realiseren, zijn we responsteams aan het creëren. Als de noodtoestand wordt afgekondigd, staan ze klaar met een strategische voorraad brandstof, voedsel en materiaal om wonden te verbinden. We hebben zelfs informatie verzameld over wie in de kerk dokters, monteurs, loodgieters zijn – zelfs wie waterputten heeft in geval van een watertekort.
Blijven en bidden
We hebben besloten te blijven, als gezin en als kerk. Als dit voorbij is, zullen de burgers van Kiev zich herinneren hoe christenen hebben gereageerd in hun tijd van nood.
En hoewel de kerk niet mag vechten zoals de natie, geloven we nog steeds dat we een rol te spelen hebben in deze strijd. We zullen de zwakken onderdak bieden, degenen die lijden dienen en de gebrokenen helen. En terwijl wij dat doen, bieden wij de onwankelbare hoop van Christus en zijn evangelie. Hoewel we ons machteloos kunnen voelen bij een dergelijke crisis, kunnen we bidden zoals Esther. Oekraïne is niet Gods verbondsvolk, maar net als Israël hopen wij dat de Heer het gevaar zal wegnemen, zoals Hij deed voor zijn oude volk. En terwijl wij blijven, bidden wij dat de kerk in Oekraïne trouw op de Heer zal vertrouwen en onze buren zal dienen.
Met toestemming overgenomen van: The Gospel Coalition – Nederland & Vlaanderen
