Het waren twee vrouwen van 82 en 84, en eentje was bijna blind. Ze woonden op Lewis, een eiland in Noord-Schotland. De kerk was drama. Jongeren bezocht amper meer de kerkdiensten. Oudere mensen gingen nog wel, maar meer uit gewoonte dan uit verlangen naar de Levende Christus. De sfeer was levenloos, dor en doods. En die twee oude vrouwen voelden zich behoorlijk down. Maar er brandde ook een vlammetje van hoop in hun hart. Want ze lazen dit in de Bijbel: ‘Ik zal water gieten op de dorstigen, en stromen op de droge grond’ (Jesaja 44:3).
Ogen gingen open. Bij jong en oud.
Ze besloten te gaan bidden, pleitend op deze belofte. Meerdere keren per week. Soms urenlang, van 10 uur ’s avonds tot 3 of 4 uur in de ochtend.
En er gebeurde een wonder! In 1949 ‘scheurde de hemel’ boven Lewis en de eilanden daaromheen. Ogen gingen open. Bij jong en oud. Ineens zagen mensen het: God is de Levende! Heilig. Machtig. Ontzagwekkend. Iemand schreef: ‘Het was alsof God in een stormwind kwam. Het huis schudde door de kracht van het gebed en Gods aanwezigheid.’ Op straat vielen mensen neer en smeekten God om genade. Eén van hen zei daarover: ‘Het gras onder mijn voeten en de rotsen om me heen leken te roepen: ‘Vlucht naar Christus, neem de toevlucht tot Hem.’’ En dat deden mensen massaal. Kerken stroomden weer vol.
Niet realistisch
Zou dat in deze tijd nog kunnen, dat God de hemel openscheurt? Ds. G.R. Procee schreef pas in het Reformatorisch Dagblad: ‘Als de kerk in deze tijd wil overleven, is het nodig dat Gods Heilige Geest een opwekking schenkt.’
Die opwekking gaat er niet komen. Never nooit niet.
Natuurlijk, da’s waar. Maar je moet ook realistisch zijn. We leven niet in het Schotland van zeventig jaar terug. Dit is Nederland en het is alweer bijna 2020. Elk jaar verlaten 100.000 Nederlanders de kerk, dat zijn 276 mensen per dag. En de achterblijvers? Veel kerkgangers geloven er zelf amper nog in. Bij bosjes vallen we voor afgoden: entertainment, porno, alcohol, geld, carrière… Ook in de kerk is er geruzie, roddel, achterklap. Weinig levend water, wel een hoop gezeur over pietluttigheden.
Nee, die opwekking gaat er niet komen. Never nooit niet.
Ten minste, niet als het van ons afhangt…
Maar God is niet veranderd. Jesaja 44:3 gold niet alleen voor die ‘vrome Schotten’ uit een ver verleden. Wie wil zich vandaag dagelijks aan die woorden vastklampen? Het hoeven niet eens veel mensen te zijn. Al zijn het twee tachtigplussers, die blijven roepen, bidden en van geen ophouden weten.
‘Stort Uw Levend Water uit op deze droge grond. Een andere hoop hebben we niet.’
Deze column is eerder gepubliceerd door het Landelijk Contact Jeugdwerk. Gertjan de Jong is medewerker bij jongerenorganisatie LCJ.
