“You split the sea so I could walk right through it” (“U spleet de zee zodat ik er dwars doorheen kon lopen”). Dat is een regel uit het bekende worshiplied ‘No longer slaves’. Wat opvalt: Er wordt een beeld uit de Bijbel gebruikt, namelijk de Schelfzee of Rode Zee die God liet opensplijten voor het volk Israël (Exodus 14). Alleen die geschiedenis en het volk Israël worden nergens in het lied concreet genoemd.
Ontbreekt er niet wat? Zingen we Bijbelse beelden niet te vaak los van de Bijbel zelf?
Veel moderne worshipliederen gaan over stormen, regen en oceanen. Maar meestal blijft het bij een ‘algemeen weerbericht’ en wordt het niet zo concreet. Ja, het zijn vaak mooie liederen. Veel mensen ervaren er steun en kracht door. En toch. Ontbreekt er niet wat? Zingen we Bijbelse beelden niet te vaak los van de Bijbel zelf?
In de lucht zweven
Israël-kenner Bart Wallet schreef een paar jaar geleden over moderne worshipmuziek: “Veel liederen gaan over ‘ik, hier en nu’, zijn kort en vergen weinig Bijbelkennis. God wordt uitbundig geprezen, maar vaak blijft het wat in de lucht zweven. Het wordt niet verankerd in onze wereld en ons dagelijks bestaan. Precies dat is wat in de Bijbel zo ontzettend belangrijk is. Wat God doet, doet Hij in onze werkelijkheid (…). God maakt Zichzelf bekend in Zijn daden, in het verleden en het heden.”
God wordt uitbundig geprezen, maar vaak blijft het wat in de lucht zweven.
De Bijbel is geen zweverig boek. Het is juist een heel concreet boek. Het gaat over de Heere God die ingrijpt in de geschiedenis, zoals in Exodus 14. De psalmen zingen ervan. Dat zijn zeker geen ‘zweverige liedjes’, ze gaan over Gods handelen op aarde (bijvoorbeeld Psalm 78, 106 en 114). En de Heere Jezus kwam niet als ‘geest’ naar de aarde. Nee, Hij brak als mens door in onze geschiedenis. “Het spreken is vlees-en-bloed geworden en heeft bij ons zijn tent opgeslagen” (Johannes 1:14, Naardense Bijbel). Hij is de Jozua (Yeshua, ‘God redt’) die zondaren bevrijdt uit het slavenhuis en leidt naar het beloofde land.
Geschiedenisles
Daarom kun je het ‘nieuwe’ testament onmogelijk loskoppelen van Israël en het ‘oude’ testament. Luister maar eens naar het getuigenis van Stefanus in Handelingen 7. Een flinke lap, 53 (!) verzen, maar het lezen waard. Gek genoeg vertelt Stefanus nauwelijks over zichzelf, hij geeft meer een ‘geschiedenisles’ over Gods grote daden.
God is al eeuwenlang bezig met Zijn Reddingsplan. Alleen als mensen zijn we nogal hardleers en vergeetachtig. Die kennis sijpelt snel weg uit ons hart (of misschien is het er helemaal nooit binnengekomen). Dus hebben we het steeds weer nodig om Gods grote daden ‘in te zingen’. En wat is het gaaf als je ontdekt: mijn kleine levensverhaaltje is vervlochten met Gods Grote Verhaal en met Zijn Heilsdaden door de eeuwen heen.
