‘Hoe laad ik mijn geestelijke batterij weer op? Hoe word ik geestelijk weer bemoedigd, zodat ik opnieuw een week vol verleidingen en beproevingen aankan?’ Dit was de vraag die eerder dit jaar aan John Piper werd voorgelegd terwijl hij als spreker te gast was in Belfast, Noord-Ierland.
Hieronder volgt een reactie van John Piper op deze vraag. Om zijn antwoord goed te kunnen volgen, is het belangrijk dat je twee andere mannen leert kennen. De eerste is Chuck Steddom, hij is de aanbiddingsleider met wie pastor John veel heeft samengewerkt. En Tom Steller, hij is een voorganger met wie pastor John ook heeft samengewerkt. Op het moment dat Piper deze vraag beantwoordt, is Chuck ook op het podium aanwezig. Ook Tom is er. Hij zit naast pastor John. Hieronder volgt het antwoord van John Piper op de vraag hoe we onszelf geestelijk kunnen opladen. Daaruit volgt ook dat de samenzang in de gemeente van grote waarde is.
Ik wil mezelf in superlatieven uitdrukken om duidelijk te maken hoe uniek en hoe krachtig de gemeentelijke samenkomsten zijn om daar samen te zingen, te bidden, te ontmoeten, onze zonden te belijden en naar de prediking te luisteren. Deze stellingname is een beetje riskant, omdat God ook zeker in persoonlijke gesprekken verschijnt en in de ‘alleen-jij-en-Hij-momenten’. Ook die momenten kunnen een ontzettende diepe impact op je hebben. Maar over het algemeen zou ik zeggen dat ik mijn meest innige verbondenheid met God ervaar samen met Chuck. Ik noem Chuck in dit verband symbolisch. Hij was de zangleider op die momenten. En waar ik dus op doel is de gemeentelijke samenzang, het zingen.
Gemaakt om te aanbidden
Hoe komt dat? Het is gewoon zo. Ik denk dat het komt omdat ik hiervoor gemaakt ben, en jij ook. Je kunt je er om allerlei redenen tegen verzetten, maar je bent gemaakt om God te zien en samen met Zijn volk van Hem te genieten tijdens de vele facetten die de gemeentelijke samenkomsten kleuren. Daar ben je nu eenmaal voor gemaakt. En dat is ook de reden dat wanneer je samen zingt, je iets kunt ervaren van waarom je bent gemaakt. Het geeft zeer veel voldoening. Dat is één argument.
Er gebeurt wat als je diep Bijbelse waarheid over God vermengd met prachtige melodieën.
Daarbij is er een tweede reden die ik in mezelf heb ontdekt. Namelijk, dat op het moment dat je samen zingt, er niet alleen emoties ontwaken die er voor de dienst nog niet waren, maar je ook gevoed wordt door wat God op dát moment doet. Dat doet Hij door de waarheid die je hoort en door de prachtige liederen die klinken heen. Op zo een moment word ik wakker geschud, en ontdek ik wie ik behoor te zijn. Ik word aangespoord om God meer te leren kennen, Hem lief te hebben, mijn vreugde in Hem te vinden, vervulling te vinden in Hem door ieder lied dat klinkt en de waarheid die klinkt in de liederen en hun schoonheid. Er gebeurt wat als je diep Bijbelse waarheid over God vermengd met prachtige melodieën. Het raakt de ziel van een mens op een unieke manier. Het is echt bijzonder. Dat is het gewoon. Dat is wat er gebeurt.
Samen is beter
Er is nog een derde reden. Hier links naast mij zit Tom Steller, die 33 jaar met mij samenwerkte. Tom kwam tot geloof dankzij de Jesus People-beweging. Vanaf de allereerste dag is hij iemand die met zijn handen in de lucht staat tijdens het zingen, ik heb dat moeten leren. Ik zat op een stoel en onderging alles wat de dienst met me deed, alles wat er in beweging werd gezet. En daar weet je je niet altijd raad mee, toch? Je laat het over je heen komen. Terwijl dat gebeurde, en ik om me heen keek, zag ik Tom staan met uitgestrekte armen. Die lichaamshouding raakte me, juist omdat ik Tom ken, en het is vele malen een pijl in mijn ziel geweest.
Dat betekent het om samen te zijn. Om naast iemand te staan die echt verbonden is met God, dat is verootmoedigend toch? Wanneer je naast iemand staat die niet een show staat op te voeren, maar oprecht is – werkelijk in verbinding met God, ze hebben God echt lief – en jij op dat moment niet. Het is goed om tot die ontdekking te komen. Dat is een ander onderdeel van het antwoord op de vraag.
Hoe muziek een huwelijk in stand houdt
Er is trouwens nog iets wat ik met pijn in het hart naar voren breng. Iedereen denkt: ‘Oh, je bent al 50 jaar getrouwd. Je hebt vijf kinderen, nog steeds getrouwd. Dat moet geweldig zijn.’ Nou, Noël en ik hebben samen door zo een diep dal gelopen. We hebben met betrekking tot onze kinderen en ons huwelijk met zoveel problemen te maken gehad, we hebben in die 50 jaar in totaal 33 maanden in en uit gelopen bij de hulpverlening. We probeerden om elkaar meer lief te hebben, elkaar geen pijn te doen door wat we doen of zeggen.
Maar ik ben een voorganger, weet je nog? Dat betekent 33 jaar lang op de eerste rij in de kerk zitten met zo’n vijf- tot zevenhonderd mensen achter me, en binnen enkele minuten moeten gaan prediken. En dan zing ik, terwijl het de meeste beroerde week van ons huwelijk is geweest. Wat doe je op zo een moment? Hoe ga je dan verder? Hoe voorkom je dat je hypocriet bent?
En ik kan je niet zeggen hoe vaak ik op die momtenten overweldigd werd door Gods barmhartigheden en dat het mijn ik-gerichtheid verbrak. Ik bleef toch getrouwd. En ik voelde weer hoop. Ik kreeg het verlangen om thuis te zeggen dat het me speet. Waar haal je die kracht vandaan? Ik heb het nu over mannen. Maar het is in wezen hetzelfde probleem met het hart van vrouwen, al is het wel iets anders dan dat van mannen. Waar haal je de kracht vandaan om jezelf te vernederen en te zeggen: ‘Het spijt me. Ik zat verkeerd’? Of zelfs als je denkt dat je het niet mis had, waar haal je dan de kracht vandaan om iets liefdevols en verzoenends te zeggen? Want dat is je taak.
Het gebeurde tijdens de samenzang op het moment dat ik vooraan in de kerk zat. We zongen in die tijd nog niet het lied ‘Genade is meer’, maar dat lied zou mij vandaag de dag zeker raken. Dit speelt dus ook mee.
De eerstelingen
Bedenk ook wat de reden van mijn bestaan is als voorganger: Ik ben er om een God-liefhebbend volk samen te brengen. Daarom besta ik. Mijn prediking heeft als doel dat waarheid over God in het verstand van mensen wordt gefundeerd en dat de genegenheid voor God in het hart wordt gevoed. Dat is de reden waarom ik er ben. Dat is mijn leven. En terwijl we samen zingen, hoor ik het gebeuren.
Mijn prediking heeft als doel dat waarheid over God in het verstand van mensen wordt gefundeerd en dat de genegenheid voor God in het hart wordt gevoed. En terwijl we samen zingen, hoor ik het gebeuren.
Sinds mijn vertrek als voorganger in 2013 zijn er honderden nieuwe mensen naar Bethlehem Baptist Church gekomen. De helft van de mensen in de binnenstad kent me niet. Ik zit daar als een 33-jarige veteraan en ze hebben geen idee wie ik ben. Dat is geweldig. Dat is heerlijk. Maar de helft van de mensen die daar zit was er ook onder mijn bediening. Als ik dan samen met Noël op ons plekje zit, vier banken van achteren links onder de galerij, en de vijftien mensen om me heen die ik herken hun handen in de lucht zie heffen tijdens een prachtige climax van een lofzang op Gods heerlijkheid, dan besef ik dat ik niet tevergeefs heb geleefd.
Zingen door het lijden
Nog een reden: ik heb alvleesklierkanker. De biopsie was op ons jubileum, 21 december 2005. En de operatie om de prostaatklier te verwijderen was gepland op Valentijnsdag. Tussen 21 december en 14 februari ervoer ik de meest dierbare samenzang momenten van mijn leven. Ik wist op dat moment niet of ik nog lang zou leven. Het is verwonderend om een diagnose van kanker te krijgen en toch nog door te mogen leven. Iedereen zou dat eigenlijk moeten ervaren, anders nemen we zoveel in het leven voor lief. Alsof het allemaal vanzelfsprekend is.
Die acht weken stond ik vooraan en waren de zondagen intenser dan ooit, het was overweldigend. Als die ervaring een voorproefje was van hoe het is om je voor te bereiden op je sterven, omdat je niet meer van kanker zal genezen, dan is het goed. Dan komt het goed.
