‘Ik ben opgegroeid in een gezin waar keuzevrijheid voorop stond. Ik ben opgegroeid met het idee dat gepland ouderschap een soort voorbode van beschaving was. Een gemeenschap van mensen die ervoor wilden zorgen dat een vrouw niet levenslang vast zat aan een ‘seksuele vergissing’. Dat is dus hoe ik ben opgevoed en dat klonk mij logisch in de oren. Ik ben opgegroeid met het geloof dat zwangerschap een medische zaak was, en dat de medici vrouwen moeten helpen een ongewenste zwangerschap te beëindigen. Dat woord gebruikten we ook: ‘beëindigen’, niet ‘aborteren’ of ‘doden’. Deze idealen waren ook verbonden met het idee van een gezonde omgang met het milieu, tenminste voor mij en mijn familie. Ik ben opgegroeid met het idee dat de wereld overbevolkt is, dat we deze planeet vernietigen door haar te overvragen.
Ik ben opgegroeid met het idee dat de wereld overbevolkt is, dat we deze planeet vernietigen door haar te overvragen.
En dat we dus zeker niet meer kinderen nodig hebben die niet geliefd zijn en waar niet voor wordt gezorgd. Wat ik denk dat iemand met zo’n keuzevrije visie of met zo’n wereldbeeld dat ik had nodig heeft, is het evangelie. Ze moeten begrijpen dat God het leven geeft. En dat God nooit fouten maakt. Dat adoptie een centraal paradigma is van christelijk leven maar ook van christelijke theologie. Daaraan toegevoegd, denk ik dat we meer ernst moeten maken met de noodzaak van een heldere weerspiegeling van adoptie in ons leven en in onze kerken. Ik denk dat als we de integriteit hebben om te getuigen dat mensen hun kinderen niet moeten laten aborteren, dat we dan ook de integriteit moeten hebben om tegenover mensen te getuigen dat zij, noch hun kind er alleen voor staan. Of dat nu betekent dat we een soort gezinsbediening doen of dat we adoptie tot een keuzemogelijkheid maken die er niet voor zorgt dat de persoon zich afgekeurd voelt. Het maakt niet uit, maar alleen woorden zijn niet genoeg. Wij moeten handen en voeten zijn van God, in het leven van wanhopige vrouwen.”
